Jeśli odmówię, to się obrazi. Albo gorzej – zemści.
To już lepiej nie odmawiać, tylko jakoś to przeboleć i zrobić to, o co mnie prosi.

A jeśli to szef? W ogóle nie wolno odmawiać! Prawda?

A gdyby można było zarówno odmówić, jak i zachować bliską relację?
Odmówić z lekkością i łatwością, wierząc, że to nie wpłynie na naszą przyszłość negatywnie?

Dobra wiadomość: tak się da!
Posłuchaj podcastu o tym, jak odmawiać. I przy tym zachować dobre relacje.

Jeśli czegoś nie widać, to nie znaczy, że tego nie ma.
Każdy z nas bywa sprawcą przemocy – względem innych osób lub względem siebie same_.

Krzywdzimy innych lub siebie swoimi decyzjami, które nie uwzględniają potrzeb wszystkich lub poprzez korzystanie z naszych darów.
Czy to znaczy, że mamy z nich nie korzystać? Oj, nie!

Przemoc w naszym systemie jest obecna i warto zobaczyć, gdzie i w jaki sposób się chowa. Posłuchaj też, jak wychodzić z przemocy na rzecz równości w relacjach z innymi ludźmi.
Podcast Poziom Miłości – Czy to już przemoc?

I żyli długo i szczęśliwie – kto by tak chciał?

W najświeższym odcinku podcastu Poziom Miłości moja gościni mówi, co to znaczy. Czy to “szczęśliwie” bliższe jest wakacjom pod palmami czy jednak jest całkiem inny czynnik szczęśliwości…?

Ciekawa jestem, czym dla Ciebie jest szczęście. Jak je postrzegasz i skąd je pozyskujesz dla siebie?

Daj znać w komentarzu!
I też proszę i serduszka, polecenia i udostępnienia ❤️

Ten odcinek to rozmowa z ekspertką od szczęścia – Sylwią Włodarską.

To po prostu nieprofesjonalne, by zdradzać się w pracy ze swoimi uczuciami, a już w szczególności ze złością czy strachem. Albo wstydem.
Jesteśmy dorośli.
Prawda?
Prawda. I jak każda dorosła osoba czujemy uczucia, one po prostu są częścią życia. Każdego życia – tak prywatnego, jak i zawodowego. Pojawiają się w domu i w pracy.
I więcej – są niezbędne do budowania dobrych relacji, a to na relacjach bazują dobre wyniki firm.
Jak więc być człowiekiem pełnym uczuć, profesjonalistą i budować dobrą współpracę zawodową?

Jak to się dzieje, że trzymasz swoje oczekiwania?
Jak to jest, że wchodzisz w dialog, a wychodzi sprzeczka?
Jak to możliwe, że układasz słowa w sens, a druga osoba słyszy coś całkiem innego?

Powodów jest wiele, ale być może sięgasz bardziej do słów, a mniej do intencji? Albo nie przyjmujesz któregoś z założeń i Twoje okulary, przez które patrzysz na innych ludzi i na siebie zaciemniają obraz, zamiast go upraszczać? A może brakuje Ci dla siebie łagodności, miłości, współczucia?
Jak integrować słowa z myślami, jak łączyć doświadczenie z miłością, gdzie szukać prawdy, po co czuć i uświadamiać sobie intencje? No i co ma do tego samo NVC?